Το φιστίκι Μεγάρων, είναι ένα άριστης ποιότητας προϊόν, προερχόμενο από την ομώνυμη κωμόπολη της Δυτικής Αττικής, μια από τις παραδοσιακές περιοχές καλλιέργειας φιστικιών.
Διαθέτει κέλυφος, μαζεύεται με παραδοσιακό τρόπο ώστε να διασφαλιστεί η ποιότητά του και είναι αναγνωρισμένο από το 1994 ως προϊόν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ).
Ο Ντάκος Κάσου είναι παξιμάδι με υποκίτρινο χρώμα το οποίο παρασκευάζεται από αλεύρι σιταριού ή κριθαρίσιο. Το παξιμάδι αυτό είναι πολύ συνηθισμένο ψωμί στο Νότιο Αιγαίο, ιδιαίτερα στην Κάσο. Στα νησιά αυτά επειδή δεν διέθεταν μόνιμα επαρκή καύσιμη ύλη (ξύλα, κάρβουνα κ.α), το παξιμάδι αυτό παρασκευαζόταν ελάχιστες φορές το χρόνο, αλλά σε επαρκείς ποσότητες για τις ανάγκες των καταναλωτών. Παλαιότερα, ο τύπος αυτός παξιμαδιού προορίζονταν κυρίως για τους ναυτικούς και τους βοσκούς, που απουσίαζαν συχνά και για αρκετό χρονικό διάστημα από τους οικισμούς τους, και σήμερα εξυπηρετεί όλες τις χρήσεις του παξιμαδιού.
Ψωμί ιδιαίτερα νόστιμο εξαιτίας του σιτάλευρου και πατατάλευρου που περιέχει, στρογγυλού σχήματος με υποκίτρινο χρώμα. Οι Αρκάδες, είναι γνωστοί κατά την αρχαιότητα ως “βαλανηφάγοι”, επειδή, λόγω του ορεινού του εδάφους, η παραγωγή των δημητριακών δεν επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών του σε άρτο και άλεθαν βελανίδια και με το αλεύρι παρασκεύασαν ψωμί. Έτσι και στην πρόσφατη κατοχή παρασκεύασαν ψωμί από πατάτα. Οι πατάτες πλένονται καλά, κόβονται σε φέτες και τοποθετούνται στο φούρνο. Φρυγανίζονται και αφού κρυώσουν αλέθονται. Το αλεύρι αυτό αναμιγνύεται με σιτάλευρο, λίγο νερό, μαγιά και αλάτι. Τα υλικά ζυμώνονται καλά πλάθονται σε στρογγυλά καρβέλια και ψήνονται για 45-60 λεπτά περίπου σε μέτριο φούρνο (180-200oC). Το Πατατόψωμο Αρκαδίας τρώγεται σε συνδυασμό με άλλα υλικά ή ακόμα και σκέτο.
Αυγοτάραχο ή Bottarga (Ιταλικά), Poutargue (Γαλλικά), Botarga (Ισπανικά), Batarekh (Αραβικά), Karasumi (Ιαπωνικά) είναι μία λιχουδιά από φυσικά αποξηραμένο και μορφοποιημένο αυγό κεφάλου ή τόνου. Στην Ελλάδα, το αυγοτάραχο παράγεται από αυγά κεφάλου, τα οποία ψαρεύονται στις ελληνικές λίμνες. Ολόκληρες οι ωοθήκες βγαίνουν από το ψάρι, ξεπλένονται με νερό, αλατίζονται με φυσικό αλάτι, στεγνώνουν κάτω από τον ήλιο και συσκευάζονται σε λιωμένο κερί.
Η κληρονομιά της συντήρησης ιχθύων, τα οποία αλιεύονται από τις πλούσιες σε φυσικό αλάτι θάλασσες, διατηρείται ακόμα και σήμερα, ιδιαίτερα σε κάποιες Μεσογειακές χώρες. Παρόλο που η τακτική της συντήρησης του αυγοτάραχου από τόνο ή από κέφαλο, κάποιες φορές θεωρείται επίτευγμα των Βυζαντινών, στη πραγματικότητα πηγαίνει πίσω στους Αρχαίους Έλληνες, τους Αιγυπτίους, ακόμη και σε κάποια παράλια της Ασίας.«Το αυγοτάραχο αποτελούσε γαστρονομική λιχουδιά από τα χρόνια των Φαραώ»
Το “Αμύγδαλο Λάρισας” είναι ιδιαίτερα εύγευστο και μεγάλου μεγέθους. Προέρχεται από αμυγδαλιές, που καλλιεργούνται παραδοσιακά στα διοικητικά όρια των επαρχιών Λάρισας, Τυρνάβου και Αγιάς. Το δέντρο προέρχεται από την Ασία. Έχει άσπρη σάρκα και φλοιό έντονο καφέ χρώμα. Τα αμύγδαλα τρώγονται ωμά ή ψημένα και χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική.
Το εμπορικό όνομα της “Κονσερβολιάς Πηλίου Βόλου”. Η ποικιλία αυτή έχει 13 τύπους ανάλογα με το μέγεθος (από 91 έως 380 καρπούς ανά κιλό). Η ελαιοκαλλιέργεια στο Πήλιο ανάγεται στους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Το Βουνό των Κενταύρων είναι κατάφυτο από ελαιόδεντρα και είναι φημισμένοι οι ελαιώνες του Πηλίου που συνθέτουν ένα όμορφο τοπίο σε όλο το μήκος και πλάτος της οροσειράς από την κορυφογραμμή μέχρι τη θάλασσα. Ο ελαιώνας του Πηλίου παρουσιάζει έντονο παραγωγικό, αισθητικό και οικολογικό ενδιαφέρον. Τα ελαιόδεντρα είναι εμβολιασμένα επί τόπου σε αγριελιές άνω των τριακοσίων ετών. Έτσι, μετά το μπόλιασμα των αγριελιών στο πιο πυκνά καλλιεργημένο μέρος του Πηλίου και μάλιστα μέσα σε κάποια από τα πιο απομακρυσμένα ελαιοπερίβολα είχαν κτιστεί και τα πρώτα καλύβια των καλλιεργητών. Οι “κάδες” για ελιές σώζονται μέχρι σήμερα. Εκεί συντηρούνται οι ελιές από τους ίδιους του παραγωγού.Η “Κονσερβολιά Πτελεού” έχει και αυτή 13 τύπου ανάλογα με το μέγεθος και παράγεται παραδοσιακά στις Νοτιοανατολικές περιοχές της επαρχίας Αλμυρού, όπου υπάρχουν αιωνόβιοι ελαιώνες. Η Κονσερβολιά Πτελεού όπως και η Κονσερβολιά Πηλίου καταναλώνονται ως επιτραπέζιες ελιές.
Το σύκλινο ή σύγλινο είναι ένα είδος χοιρινού πιάτου που απαντάται στην Κρήτη (καθώς και σε άλλα μέρη της Ελλάδας). Πρόκειται για κρέας που διατηρείται μέσα στη γλίνα, δηλαδή το λίπος που προκύπτει από το μαγείρεμα του χοιρινού και βοηθά στη συντήρησή του για σημαντικό χρονικό διάστημα.
Ο τρόπος παρασκευής του σύγκλινου ποικίλει ανάλογα με την περιοχή, καθώς σε ορισμένες περιοχές της Κρήτης καπνίζουν πρώτα τα κομμάτια του κρέατος, αλλού τα μαρινάρουν για λίγες μέρες στο ξίδι, αλλού προσθέτουν διάφορα μπαχαρικά ή και ξύσμα εσπεριδοειδών (π.χ. πορτοκαλιού) κοκ.
Η στάκα είναι παραδοσιακό κρητικό γαλακτοκομικό προϊόν που προέρχεται από τη λεγόμενη τσίπα, δηλαδή την κρέμα του αρμεγμένου γάλακτος που χωρίζεται από το γάλα, αλατίζεται ελαφρά και κατόπιν, αφού έχει συγκεντρωθεί ικανή ποσότητα, ζεσταίνεται για μέρες σε χαμηλή φωτιά με την προσθήκη αλευριού. Με αυτήν την διαδικασία, η στάκα, δηλαδή οι πρωτεΐνες της κρέμας, διαχωρίζεται από το λίπος, από το οποίο προέρχεται το στακοβούτυρο.
Η στάκα έχει αποχρώσεις που προσεγγίζουν το λευκό ή το κίτρινο και διαθέτει έντονη γεύση. Χρησιμοποιείται σε συνταγές που περιλαμβάνουν αυγά, ζυμαρικά, πίτες κλπ, ωστόσο καταναλώνεται και μόνη της.
Η σταφίδα Ηλείας ανήκει στην ευρύτερη ποικιλία της Κορινθιακής σταφίδας. Παράγεται αποκλειστικά στον Νομό Ηλείας της Πελοποννήσου και προέρχεται από ρώγες σταφυλιών που έχουν αποξηρανθεί με φυσικό τρόπο (στον ήλιο ή τη σκιά). Τα στοιχεία που διακρίνουν τη σταφίδα Ηλείας είναι το σκούρο χρώμα της, το στρογγυλό και οµοιόµορφο σχήμα της ρώγας και η μεγάλη περιεκτικότητα σε σάκχαρα και τρυγικό οξύ. Παράλληλα έχουν αναγνωριστεί η θρεπτική και η βιολογική αξία της.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνέβαλαν στην αναγνώρισή της σταφίδας Ηλείας από το 2011 ως προϊόντος Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (Π.Γ.Ε.).
Ο πόσσιας ή πόσσας είναι κρασοτύρι από την Κω. Παρασκευάζεται από αιγοπρόβειο γάλα (με το γίδινο να διαθέτει τη μεγαλύτερη αναλογία), θερμαίνεται και κατόπιν τοποθετείται σε ειδικά δοχεία με οινολάσπη (μείγμα τρυγιάς ή πόσσια και κόκκινου κρασιού) για διάστημα περίπου τεσσάρων εβδομάδων προκειμένου να ωριμάσει. Όταν είναι έτοιμο, εξωτερικά λαμβάνει το καφέ-κόκκινο χρώμα του κρασιού, ωστόσο το εσωτερικό του παραμένει λευκό. Διαθέτει ήπια γεύση με μια μικρή αλμύρα και ιδιαίτερο άρωμα. Χρησιμοποιείται σε σαλάτες, ως μεζές, ως σαγανάκι κ.ά.